วันจันทร์ที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2553

วันที่โรงเรียนฝนตก


หลังจากที่อากาศขมุกขมัว ชวนหลับมาตั้งแต่เช้า ราวๆ บ่ายโมงครึ่ง สายฝนก็ได้กระหน่ำเทลงมาคล้ายๆ ดังว่าได้เก็บกลั้นเอาไว้มานานแล้ว เด็กๆ อนุบาลนอนหลับอย่างมีความสุข คงด้วยไอเย็นๆ จากสายฝนกระมัง
ฝนตกประมาณชั่วโมงกว่าๆ จึงค่อยๆ อ่อนแรงลงและหยุดตก เด็กๆ ทยอยตื่นขึ้น และต่างก็ตื่นเต้นเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
"โรงเรียนน้ำท่วม"
"ดูสิ น้ำเยอะจัง"
แต่ก็มีเสียงเหมือนผิดหวังนิดๆ ดังแว่วมา
"แย่จัง อย่างนี้เราก็ไม่ได้ออกไปวิ่งเล่นน่ะสิ"
"ใช่ๆ" เพื่อนบางคนเห็นด้วย
แต่บทสนทนาของเด็กกลุ่มที่รู้สึกผิดหวังก็ต้องหยุดลง เพราะมีเสียงอีกเสียงจากเด็กผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่า
"ฝนตกดีออก พี่ต้นไม้จะได้กินน้ำ นานๆ ฝนถึงจะตกซะที" เจ้าของเสียงหยุดพูดนิดหน่อยแล้วค่อยพูดต่อ
"เราน่ะได้วิ่งเล่นทุกวัน แต่วันนี้ให้พี่ต้นไม้ได้กินน้ำบ้าง แล้ววันหลังเราค่อยออกไปเล่น"
แล้วเสียงเด็กๆ ทั้งห้องก็แสดงความคิดเห็นอย่างเห็นด้วย
"ใช่ๆ"
"ดีๆ งั้นวันนี้เราเล่นในห้องกันนะ"
และแล้วเหล่านักเรียนตัวเล็กๆ ก็หันหน้ามาทางคุณครู
"คุณครูขา / คุณครูครับ วันนี้พวกเราเล่นในห้องนะคะ /นะครับ"
"ได้สิคะ" คุณครูอมยิ้มนิดๆ
"แล้วเด็กๆ อยากทำอะไรล่ะคะ"
"พวกเราอยากวาดรูปค่ะ / ครับ"
คุณครูจึงรีบหากระดาษให้เด็กๆ วาดรูป

เด็กๆ ต่างวาดรูปอย่างมีความสุข
คุณครูก็มีความสุข..สุขที่ลูกศิษย์ตัวเล็กๆ วัยอนุบาล รู้จักคิดห่วงใยสิ่งที่อยู่รอบตัวเขา..

....หากคนทั่วไป รู้จักห่วงใยสรรพสิ่งที่อยู่รอบตัวมากอีกสักนิด โลกของเราคงน่าอยู่มากขึ้น...

1 ความคิดเห็น:

  1. เด็กมีความสำนึกรักสรรพสิ่งขึ้นมาแล้ว
    อย่างน้อยผมก็มีความเชื่อว่าเด็กๆ เหล่านั้นเขาจะมองเห็นคุณค่าของพี่ต้นไม้ เช่นเมื่อเขาเป็นเด็กตลอดไป..

    ชื่นชมในคุณครูผู้พร่ำสอนครับ..

    ตอบลบ