วันพฤหัสบดีที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2553

ไม่สงสารต้นหญ้าเหรอคะ


เย็นวันหนึ่ง
น้องอั้ม นักเรียนชั้นอนุบาล 1 ได้มานั่งรอพี่ๆ เพื่อนๆ ที่มารถตู้คันเดียวกันเพื่อกลับบ้าน บริเวณสวนใกล้ๆ กับลานจอด
ระหว่างที่รอนั้น น้องอั้มบังเอิญมองไปเห็นน้าหนิงซึ่งเป็นคนขับรถตู้ กำลังเดินลัดสนามหญ้าในสวนเข้ามาหาเธอ
น้องอั้ม : น้าหนิงขา ไม่สงสารต้นหญ้าเหรอคะ
น้าหนิง : ทำไมล่ะคะน้องอั้ม
น้องอั้ม : ก็ต้นหญ้าเขาอยู่ของเขาดีๆ น้าหนิงก็ไปเหยียบเขา ทั้งที่ทางเดินก็มี ทำไมน้าหนิงไม่เดินล่ะคะ
น้าหนิง : (อึ้งสักครู่) งั้นสองก้าวที่ผ่านมาน้าหนิงขอโทษนะคะ น้าหนิงขอเดินถอยหลังเพื่อกลับไปเดินตามทางเดินนะคะ
น้องอั้ม : ค่ะ (ด้วยใบหน้าราบเรียบนิ่งเฉย)
...........
แต่น้าหนิงของเราสิคะ เธอไม่ได้นิ่งเฉยเฉย เพราะวันต่อมาน้าหนิงรีบเดินเข้ามาบอกกับครูของน้องอั้มว่า "เมื่อวานอายเด็กมากค่ะคุณครู" แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวให้ฟัง พร้อมรอยยิ้มอย่างเอ็นดูเด็ก

*** เด็กๆ ก็เหมือนผ้าขาวค่ะ ข้อมูลดีๆ ด้านบวกที่เขาได้รับจะค่อยๆ ซึมซับเพื่อนำมาใช้จริงและพร้อมจะถ่ายทอดเมื่อมีโอกาสดีๆ เสมอ
เราในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ อย่าพึ่งเหนื่อยหน่ายที่จะช่วยกันเติมสิ่งที่ดีๆ ให้กับความเจริญงอกงามของอนาคตนะคะ ***

1 ความคิดเห็น:

  1. เด็กเปรียบเสมือนผ้าขาวบริสุทธิ์ ขึ้นอยู่กับว่าผู้ใหญ่จะเติมแต้มสีอะไรลงผืนผ้าเล็กๆ ผืนนี้ครับ

    ตอบลบ