ในเวลาอาหารกลางวันของน้องอนุบาล 1 วันหนึ่ง ซึ่งมีอาหารที่น่ารับประทาน ประกอบด้วย ข้าวสวย ต้มยำไก่ ผัดบวบใส่ไข่ และผลไม้คือแตงโม
หลังจากที่นักเรียนล้างมือแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ตามหมายเลขโต๊ะของตนเองซึ่งมีทั้งหมด 3 โต๊ะ เพื่อเตรียมกล่าวคำขอบคุณอาหาร พลันก็มีเสียงดังมาจากโต๊ะที่หนึ่ง
“คุณครูขา ทำไมแตงโมสีขาวอย่างนี้ล่ะคะ”
คุณครูจึงหันไปมองที่ถาดอาหารของเจ้าของเสียง แหม! ช่างสังเกตจริงๆ นะ จะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากน้องอั้ม ผู้ซึ่งมีความมั่นใจเกินร้อย ช่างสังเกตชั้นเยี่ยม
ยังไม่ทันที่คุณครูจะเอ่ยคำใดๆ คุณป้าแม่บ้านซึ่งเป็นผู้ที่จัดถาดอาหารให้ก็รีบบอกด้วยความเอ็นดูว่า “ถึงแตงโมจะขาวแต่ก็หวานนะคะน้องอั้ม”
น้องอั้มของเราพยักหน้าคล้ายๆ จะเห็นด้วย
เพื่อนๆ ที่นั่งข้างๆ ช่วยแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมว่า “แตงโมไม่สุกน่ะอั้ม”
น้องอั้มนั่งนิ่งสักครู่ แล้วยิ้มนิดๆ พร้อมกับบอกว่า “อ๋อ หนูรู้แล้วค่ะ แตงโมลืมกินน้ำแดงเข้าไปค่ะ ก็เลยสีขาว” พูดจบเธอก็ส่งเสียงหัวเราะ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อย่างภาคภูมิใจในคำตอบที่เธอค้นพบ
และแล้วแตงโมที่ลืมกินน้ำแดงของน้องอั้มก็ได้ย้ายตนเองจากถาดอาหารลงไปนอนอยู่ในท้องของเธอ เหลือไว้เพียงร่องรอยของความเอร็ดอร่อยที่ฝากไว้บนแก้ม และข้างๆ ริมฝีปาก
“อร่อยๆ จังเลยค่ะ”
ผ่านเวลาอาหารกลางวันที่แสนอิ่มอร่อยไป คุณครูกับคุณป้าต่างก็หัวเราะกับคำตอบที่น่ารัก "แตงโมลืมกินน้ำแดง" ของน้องอั้ม แหม! ช่างคิดจินตนาการได้น่ารักน่าชังเหลือเกิน...
...จินตนาการของเหล่าเมล็ดพันธุ์ของวันพรุ่ง...สดใส งดงามยิ่งนัก....เราควรส่งเสริมจินตนาการของพวกเขาให้เบ่งบานงดงามร่วมกันนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น