วันเสาร์ที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2553

ชีวิต

มีโอกาสได้อ่าน จึงอยากเก็บความประทับใจให้กระจายต่อไป (แต่จำไม่ได้ว่ามาจากไหน ขอ copy หน่อยนะ)

ชีวิต.......

ต้องพบ ต้องเจอความเจ็บปวด ทุกข์ท้อ กันทุกคน

อยู่ทีเรา...จะรับมือกับความเจ็บปวดนั้นอย่างไร

และ...พลิกความเจ็บช้ำนั้นให้กลับกลายมาเป็นโอกาส

เพื่อ จดจำไว้เป็นบทเรียนสูงค่า


........คงจะไม่ปฏิเสธ หากพบว่า

คนเราต้องเคยยินดีปรีดา กับความสุขสมหวัง...กันมาบ้าง

สุดแต่ว่า ใครจะใช้ประโยชน์กับช่วงเวลาเหล่านั้นให้คุ้มค่าได้มากแค่ไหน


ไม่มีใครที่ไม่เคยผิดพลาด

พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส

ยิ้มรับเอาความผิดพลาด เป็นครู....

ใช้เวลาที่หมดไป ให้คุ้มค่า..กับคนที่รักเราเสมอมา

คนที่ไม่เคยทอดทิ้งเรา

....... "พ่อ แม่"......


อย่าไปโหยหาความรักฉาบฉวย ที่พิสูจน์ได้ยาก ให้มากเกิน

"คนรัก"

ที่แม้แต่กาลเวลา ก้อไม่อาจหล่อหลอม พิสูจน์ได้แน่นอน


เมื่อ...มองหา สายตาที่ห่วงใย เมื่อใด

เมื่อนั้นจะพบ....ว่า

มีเพียงสายตาคู่เดิม

ที่มองมาที่เราตลอดเวลา...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง


เมื่อยังเด็ก

เราหงุดหงิด รำคาญใจกับสายตา ที่คอยใส่ใจ ห่วงใย ..."อะไรนักหนา"


เมื่อโตขึ้นมาอีกหน่อย

เรานึกบ่นในใจว่า ทำไมถึงเห็นเราเป็นเด็กเล็กๆ ตลอดเวลา


เมื่อเราโตเป็นหนุ่มสาว

เรามองกลับไปที่สายตาสองคู่นั้น

...ท่านทั้งสองยังคงมองมาด้วยสายตาเช่นเดิม


เมื่อเรามีครอบครัว

เราได้พบความจริงว่า....

ไม่มีสายตาคู่ไหน ที่ยังห่วงใยเราตลอดชีวิต

เท่าสายตา "คู่นั้น" ที่เราเคยหงุดหงิด รำคาญใจมาตลอดเช่นกัน


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น